Tweewekelijkse blog van Sandra Smit-Korse over haar avonturen als Manager van de Westfriese Uitdaging
Het is een zonnige donderdagochtend als ik richting de Voedselbank fiets. Al veel heb ik erover gehoord en gelezen en vandaag neem ik een kijkje in de keuken. Coördinator Han Neef heet mij van harte welkom en vertelt honderduit over het mooie initiatief dat hij, inmiddels alweer 8 jaar geleden, is gestart. Destijds voor 3 gezinnen. Vandaag de dag kloppen wekelijks 240 gezinnen bij de Voedselbank aan. Gezinnen die van een minimum bedrag aan leefgeld de week door moeten komen. Driemaandelijks worden alle gezinnen opnieuw gescreend. Wie meer verdient, wordt uitgeschreven.
Op deze donderdagochtend zijn 7 vrijwilligers in touw. Verse tomaten worden netjes afgewogen en in zakjes gedaan, eieren worden verdeeld in doosjes van 6 en de kratten worden langzaam aan gevuld met etenswaren. Bevlogen doet Han zijn verhaal. Over de prachtige bedrijven op wie zij wekelijks kunnen rekenen. Over de jaarlijks terugkerende banketstavenactie waarvan zij met de opbrengst vele kilo’s aardappelen (10.000 volgens mij) kunnen inkopen. Over het chronische tekort aan conserven en droge waar. Het is ook nogal wat: elke week 240 goed gevulde pakketten uitleveren, waarvan een gezin minstens 3 warme maaltijden kan bereiden.
Als Han vertelt dat ze in 2006 begonnen zijn, ben ik ineens terug in Namibie. Het land waar ik in 2006 samen met mijn man een sopkombuis (het Afrikaanse woord voor gaarkeuken) ben gestart. Een project om de weeskinderen in de krottenwijk in elk geval twee maal per week te voorzien van een warme maaltijd. Ook dat project startte klein: met 90 maaltijden per week. Inmiddels, ook alweer 8 jaar verder, voorziet de sopkombuis in maarliefst 900 maaltijden per week. Ik herken de uitdagingen van Han. Ik herken zijn bevlogenheid en ik waardeer zijn enorme inzet voor deze Voedselbank. Het is een bijzonder moment. Ik zat in 2006 in Afrika om te helpen terwijl Han de nood zag in eigen land. Pijnlijk natuurlijk dat beide initiatieven nodig zijn, maar fantastisch dat ze er zijn.
