Mijn vorige column had de titel ‘op de vlucht’ en ging zowel over de stroom vluchtelingen als over mijn nieuwe avontuur. Het werd toch niet mijn laatste column!
Begin november bracht ik een bezoek aan een oud-studiegenoot in Zuid-Afrika. We kennen elkaar uit de tijd dat we beiden student waren en ik een half jaar als uitwisselingsstudent in Stellenbosch studeerde. Het was 1999. Hij woont en werkt daar en ik zocht hem op. Na 16 jaar.
Hij nam me mee in zijn wereld. Zijn wereld als arts. Op een ambulance. Een overheidsambulance. Het vangnet van de samenleving. Een samenleving waarin het verschil tussen blank en zwart nog altijd zichtbaar is. Een samenleving waarin huiselijk geweld aan de orde van de dag is. Vooral in de weekenden als er loon ontvangen is en de drank rijkelijk vloeit. Een wereld zo anders dan de mijne. Een wereld ook waarin ik hoorde hoe open en eerlijk mensen zijn. Over hun relaties. Over hun financiële situatie. Over hun zorgen. De ontmoeting was in alles een verrijkende ervaring voor mij.
Terug in West-Friesland is het verschil duidelijk voelbaar. Het is winter, wat maakt dat er meer binnenshuis plaatsvindt. Maar het voelt ook alsof we hier veel achter gesloten deuren houden. Een wereld waarin we niet alles met elkaar delen. Waarin emoties soms lastig zijn om te benoemen. Natuurlijk hoeft niet iedereen alles van elkaar te weten. Dat snap ik ook. Maar waarom de uiterlijke schijn? Waarom geen eerlijke antwoorden op oprechte vragen? Ik voel de neiging om te prikkelen. Om uit te dagen!
En zo stapte ik tijdens Koppie Doen nog opener de avond in. Ik maakte verbinding. Hoorde mooie verhalen. Intieme inhoud. Ik was blij verrast. Net als afgelopen donderdag door de verhalen van de 5 vrouwelijke ondernemers die tijdens de NIVO avond hun ondernemersverhaal deelden. Indrukwekkend. Open. Diepgaand. En absoluut inspirerend. Wat een waarde zit er in het delen van echte verhalen.
Dat is ook precies wat ik met de Westfriese Uitdaging wil(de) bereiken. Samen een verhaal maken. Een ervaring delen. Een brug slaan tussen twee werelden die elkaar in het dagelijks leven niet altijd treffen. Die niet van elkaars bestaan af weten. Niet weten van de problematiek waar sommige mensen in West-Friesland mee kampen.
Het blijft prachtig om een lokaal initiatief blij te maken met bedrijven die vol enthousiasme hun steentje bijdragen. Dus het doet me een plezier om nog bij te kunnen dragen aan de Fund-race die we samen met Het Lukt Ons en Vrijwilligerspunt doen, waarbij bedrijven in twee weken tijd een initiatief ondersteunen bij het voeren van campagne om geld op te halen voor hun goede werk. Dat alleen al is een mooi verhaal.
Tegelijkertijd hoop ik dat het ons prikkelt om de angst niet te laten regeren, maar ons samen in te zetten voor mooie activiteiten. Om samen op te trekken. Te zien hoeveel moois er in onze omgeving gebeurt.
Ik hoop van harte dat de Westfriese Uitdaging je blijft inspireren om mee te doen en om jouw steentje bij te dragen. Op welke manier dan ook. Het was mij een waar genoegen.
Sandra
https://soundcloud.com/westfrieslandinbedrijf/wib20151121-sandrakorse
