Time flies. Ik word door Alex vriendelijk geattendeerd op het feit dat het alweer tijd is om mijn column aan te leveren. Mijn hemel, denk ik bij mezelf, nu alweer? Wat gaat de tijd snel. Hoe kan dat eigenlijk? Dat ik ervaar dat de tijd zo snel gaat? Volgens mij onder andere omdat er in mijn eigen leven veel gebeurt. Heel veel.
Waar ik me vorige keer afvroeg of ik door zou rijden bij het zien van de regenboog, besloot ik om eens goed stil te staan en te voelen wat ik te doen heb. Waar gaat mijn hart sneller van kloppen? Wat wil ik graag doen in en met mijn leven?
Met mijn achtergrond in Internationale Bedrijfskunde en mijn grote wens om letterlijk en figuurlijk in de wereld te zijn, vroeg ik mij ineens af of ik in West-Friesland nog wel op mijn plek ben. Een pittige vraag. Eentje waarbij ik geloof in de kracht van mijn eigen innerlijk weten. Mijn hart. En daar heb ik eens goed naar geluisterd. Weet je wat ‘ie zei? Mijn hart vertelde me dat het tijd is om te springen. Van mijn bestaande plek naar een nieuwe, onbekende bestemming. Afscheid nemend van mensen, van projecten, van plannen. Om in een nieuw jasje, in mijn nieuwe zelf, aan te komen op een volgende bestemming in mijn leven.
En zo besluit ik dus om mijn rol als manager van deze prachtige Westfriese Uitdaging over te dragen aan een nieuw iemand. Iemand die zich hier vol passie voor inzet.
En ik ga springen. Richting het onbekende. Voor mij inmiddels een logische stap. Anderen hoor ik zich afvragen of ik niet vlucht. Of ik niet alle schepen achter mij verbrand. Maar zo voelt het zeker niet. Ik kies uit vrije wil voor dit avontuur. Want ik mag en kan een vrije keuze hierin maken. Ik mag en kan kiezen welke kant ik met mijn leven op mag. Vanuit een vrij land. Dat is in groot contrast met de vluchtelingen die afgelopen week in Hoorn aangekomen zijn. Kinderen. Volwassen. Hun land ontvlucht. Niet bewust zoals ik uit op avontuur. Nee, voor hen is dit pure noodzaak. Om veiligheid te vinden elders. Dat is echt wel wat anders!
En wat is het dan waanzinnig om te zien en te horen dat de ondernemers in West-Friesland zich hier met hart en ziel voor inzetten. Dat ik hoor dat één van onze Jonge Honden bedden staat op te maken en tot midden in de nacht bezig is geweest om dingen voor deze groep vluchtelingen voor elkaar te krijgen. Daar word ik dan even stil van. En tegelijkertijd heel blij. Wat ontzettend mooi dat we dat hier doen met en voor elkaar.
En ja, mijn vleugels uitslaan betekent ook afscheid nemen van deze prachtige mensen die zich inzetten voor mooie initiatieven in West-Friesland. Maar ik draag de herinneringen altijd bij me. Aan de mooie momenten die we samen deelden. De prachtige projecten die we samen gedaan hebben. De bijzondere matches die we al gemaakt hebben.
De komende maand gaan we op zoek naar een goede opvolger, zodat ik het stokje met een gerust hart kan overdragen. Zodat hij of zij voor nog veel meer mooie, bijzondere verbindingen en verhalen in West-Friesland kan zorgen. Ik heb het de afgelopen twee jaar met ongelooflijk veel plezier gedaan. Misschien volgende maand nog een laatste column vanuit mijn rol en anders via deze weg ‘Dank voor het luisteren!’.
Sandra
Luister hier de audioblog.
